Por fin, un mensajito..! ; )

Lieve allemaal!
Jaaa, eindelijk een berichtje uit Peru! Sorry to have kept you waiting..!
En tja, waar begin je na al 1,5 maand alleen maar genieten hier..?! : )
Aangezien er deze keer ook eens slecht nieuws valt te vertellen, begin ik daar maar mee.
Ik ben hier om mijn scriptie voor mijn afstuderen te schrijven en daarvoor zou ik normaalgesproken in november mijn verdediging/presentatie op school moeten houden en.. klaar! Maar nee, Agnes heeft haar economie-tentamen toch niet gehaald en mag nu wachten tot januari 2012 om deze nog een keer te herkansen.. :S Wat betekend dat ik pas in februari 2012 mijn verdediging/presentatie over mijn scriptie kan/mag gaan houden..! Fijn he? Was d’r ook heel blij mee! ;)

Maar gelukkig is er zo veel positieve afleiding hier, dat ik me er nu gelukkig niet meer druk om maak en lekker weer aan het genieten ben van het hier en nu!
Er is al zoveel gebeurd, er valt al zoveel te vertellen, ik weet niet zo goed waar te beginnen..!
Alhoewel.. Er is iets wat ik niet onopgemerkt kan laten en ik ben heel blij dat ik jullie dit fijne nieuws (misschien voor velen die dit lezen een groot nieuwtje!) kan vertellen! Ik ben namelijk happily in love!! En dit keer niet alleen op de bergen hier ;)
Ok, even een korte uitleg dan : ) Ik had hier in januari niet alleen Huaraz en de bergen leren kennen, maar ook.. Guido! Hij was onze reisleider en steun en toeverlaat tijdens de studiereis en voor jullie vast leuk om te weten: hij is Nederlands, heeft een eigen tour operator in duurzame tours door heel het land (www.respons.org) en is al jaren woonachtig hier in Huaraz..!
Mijn keus om hier te gaan afstuderen was gauw gemaakt, omdat ik zo ontzettend nieuwsgierig was of ik me hier weer zo goed kon voelen als in januari..!
Het goede nieuws is vast niet moeilijk te raden: het klopt helemaal! Alles voelt goed en ik ben enorm blij dat ik ben teruggekomen..! Wordt zeker vervolgd..! : )

Ik voel me hier op m’n gemak, ik voel me hier thuis; de mensen, de zon en de bergen maken me blij en ik moet eerlijk bekennen, dat ik voor het eerst tijdens een verblijf abroad niets mis aan de Nederlandse keuken..! Natuurlijk denk ik wel eens aan een lekkere stamppot of Hollandse kaas, maar de Peruaanse keuken is zo ontzettend gevarieerd, rijk, vers en lekker dat ik niets tekort kom en de stroopwafels worden hier door Dirk gemaakt, dus, haha! Er zijn heerlijke restaurants in Huaraz en duur is het niet, dus aan koken doen we eigenlijk niet ;) En dan heb ik nog niet eens de keuken in de rest van Peru mogen proberen..!
Eten gaat hier wel anders dan in Nederland: ’s middags wordt er uitgebreid en veel gegeten en ’s avonds gewoon lekker nog een keer! Lunchen kan hier voor nog geen €1,50 en dan heb je een voorgerecht (vaak soep), hoofdgerecht (bord vol met bijvoorbeeld rijst, vlees, groente of salade), toetje en een drankje..! En: alles lokaal! En lekker dat het is! Yvette, Gerrike, Harry en Carola, jullie zouden hier je hart ophalen en met heel veel nieuwe recepten naar huis vertrekken..! : )
Er zijn ook wat restaurants met een meer internationale keuken en ook daar is het smullen geblazen! Wel wat duurder, maar niets lekkerder dan eten bij Kristof! Een soort van huiskamer voor ons, want daar komen de Nederlanders, Belgen en overigen nogal graag bijeen : )
Ik heb al vele lokale, regionale en nationale gerechten geprobeerd, maar tot nu toe blijft de ‘anticucho de corazon’ (koeienhart!) toch nog favoriet! Tenminste bij het restaurant de Brasa Roja, no one can make it like they do..! Iets wat ik zeker níet nog een keer hoef te proberen is tocush.. Dit gerecht wordt serieus gemaakt van bedorven aardappels en het smaakt echt zoals het ruikt: naar koeienmest..! :S Koeienhart á la, maar iets wat ruikt als koeienmest.. Nee, bedankt, niet nog een keer. De mensen hier in vooral de dorpjes zijn er wel gek op! Heel gek eigenlijk ,want zoals ik al zei, wordt het gemaakt van bedorven aardappelen..! Rare mensen ;) Verder lekker: piquerones (soort oliebol-achtige deegringen overgoten met honing), papas rellenas (gevulde gefrituurde aardappel met oa gehakt, ei en olijf) en een aeropuerto van de Chifa! Haha, idd, een vliegveld dus: Chifa’s zijn de Chinees hier, maar niet alle gerechten even lekker (heb ik van horen zeggen), maar de aeropuerto is wel lekker! Het is een mengeling van rijst en stukjes spaghetti, met ei, stukjes kip of varken, taugé en volgens mij vergeet ik nog wat.. Maar lekker is het wel! En veel! Hmm, en dan zijn er nog ontelbaar veel meer lekkere gerechten, maar die vertel ik vast nog wel een keer!

Naast de Peruaanse keuken heb ik ook al het genoegen gehad veel meer van het landschap te mogen ontdekken dan me lief is! En hoe! Guido heeft een motor en Agnes vind het helemaal niet erg daar ritjes mee te maken..! Zo zijn we vlak na mijn aankomst al 4 dagen op pad geweest samen om een gedeelte van het wereldberoemde Inca Pad te lopen! Op dag 1 met de motor 6u lang over hoge passen met sneeuw (Pastoruri = 5000+ meter hoog..!), de leukste paden, langs prachtige dalen, door de kleinste dorpjes met de mooiste landschappen, wat een genieten daar achterop..! Ook hard werken hoor samen, want ik kan heus niet met m’n fotocamera de hele weg leuk foto’s maken bijvoorbeeld ;) Je moet wel mee opletten, ook omdat 9/10 van de wegen hier niet verhard zijn. Maar wat een rit, heerlijk!
En dan waren we alleen nog maar onderweg! Plus nog een bezoek gebracht aan Huánuco Pampa, een Inca stad waar nog ruines intact staan..! 6u later (ten zuiden van Huaraz langs de Cordillera Huayhuash) kwamen we aan in een plaatsje vlakbij Baños, mét thermale baden..! Er was een mini-hospedaje waar we 1 van de 3 kamertjes namen; die met 3 bedden ipv die met 1 : ) 2 voor ons en 1 voor de spullen! Niet dat we zo onwijs veel mee hadden voor 4 dagen: een rugtas en een tas achterop de motor, maarja, we hadden natuurlijk ook 2 helmen, 2 motorjassen en dat konden we mooi kwijt zo. Meteen gebruik gemaakt van de thermale baden en heerlijk bijgekomen van de trip..!
De 2 dagen daarop hebben we 2 verschillende, maar prachtige stukken van het Inca Pad (of Inca Trail, Inka Naani, Qhapac-ñan, Camino Inca!) gelopen..! Allemaal bedoelen ze hetzelfde: het pad dat de Inca’s met hun blote handen hebben aangelegd door de landen in Zuid-Amerika, van Ecuador t/m Argentinië, met een lengte van duizenden kilometers..! Dat je dan over een stuk loopt, waar niemand anders dan vee, campesinos (locals) en een enkele toerist overheen hebben gelopen, en waar nog hele stukken muur, trappen, (delen van) irrigatiekanalen en zelfs een brug gemaakt door de Inca’s intact zijn en gemaakt met stenen waar je de fossielen in terug kunt vinden, dan zeg ik: wow! Dit was echt, dit was onvoorstelbaar bijzonder en dan heb ik nog niet eens iets verteld over het landschap en de uitzichten die we hadden..! De Cordillera Huayhuash (met de eenahoogste berg van Peru: de Yerupajá!) zien opdoemen was zooo mooi! Daarnaast zijn we uit het niets, spontaan bij een man en zijn vrouw thuis uitgenodigd om verse melk van zijn koe te komen drinken en was dat het mooiste moment van dag 1..!
Dag 2 was qua Inca Pad zowaar nog mooier en waren er stukken nog beter intact gebleven dat op het stuk van de dag ervoor! Je kon soms het hele pad zien liggen tot hoever je kijken kon..!
Die avond bleek er feest in Baños en stonden we ineens tussen onze gastvrouw en haar familie op muziek en met bier te dansen op straat; heerlijke momenten zijn dat toch..! : )
Het enige wat een beetje anders is aan een wandeling als deze, is dat bij de huisjes die je passeert altijd wel honden de wacht houden en die je niet zo lief verwelkomen als je zou willen: deze honden rennen blaffend achter je aan tot je ver genoeg uit de buurt bent van zijn baasjes. Middelen hiertegen zijn gelukkig simpel en altijd voorhanden, want je hoeft maar een steen op te pakken of ze blijven al bij je uit de buurt. Toch lukte dit niet elke keer, en heeft Guido zijn ‘wapen’ toch een keer of 3 moeten gebruiken toen de honden wel erg dichtbij kwamen: pepperspray hield de honden gelukkig een poosje uit de buurt..!
Ook op de motor (zelfs in Huaraz) rennen de honden met de motor mee of erachter aan. Het is of gas geven en ze eruit rijden of stil gaan staan en wachten tot ze dan weggaan. Gelukkig was ik er al snel aan gewend! Daarnaast voel ik me gelukkig enorm veilig achterop bij iemand die precies weet wat te doen : )
De terugreis op dag 4 was aardig slopend en vooral koud: het regende de hele tijd, dus we hebben halverwege ons thermo-ondergoed er nog bij aangetrokken, maar dan nog was het freezing op 5000+ meter hoogte en bij snelheden van boven de 100 km/u..! Maar een hele bijzondere ervaring was het zeker en dat we zulke tripjes nog vaker gaan/willen maken, staat ook zeker vast..! : )

We hebben daarna nog veel vaker leuke tripjes met de motor gemaakt (gebruiken het ook best vaak in Huaraz zelf), vooral als we op een zondag ergens lekker heen willen of als we er tijdens lunch tussenuit willen en de bergen inrijden voor een picknick met broodjes van de bakker..! : ) Fijnfijnfijn!

We hebben nog een zondag bij een eco-lodge ecologisch mogen ontbijten en wilden toen die dag in die buurt gaan wandelen. Wat een bijzondere lodge! Alles gebeurd op zonne-energie en niet alleen met zonne-panelen; er staan een soort van schotelvormige platen in de tuin, die in het midden al het zonlicht en dus de warmte van de zon opvangen en daar in het midden kunnen ze dan bijvoorbeeld water koken of broodjes bakken; geniaal..! We kregen nog een rondleiding en zijn vervolgens met de hond van de lodge er op uit getrokken. Wat een beest is dat! Hij heet Huayco, wat zoveel betekend als aardverschuiving, omdat die hond net zo onvoorspelbaar is als de bergen hier, haha! Ze zei dat hij een stukje mee zou lopen en dan terug zou keren, maar het beest is de hele dag bij ons geweest en we hebben er flink van kunnen genieten..! We kwamen uiteindelijk een flinke bult/heuvel tegen en zeiden tegen onszelf dat we daar bovenop wilden lunchen.. En dus zijn we die bult opgeklommen (waar ik onderweg nog gepikt werd door een wesp!), vanwaar we een prachtig uitzicht op de bergen hadden..! Na een grappige fotosessie met Huayco, zijn we teruggelopen en was deze prachtige tocht voor mij even de laatste: de verse melk van die ochtend (zo rechtstreeks van de koe, wel gezeefd, niet gekookt, toch lekker) en het te weinig drinken van de dagen ervoor samen met de hoogte en alle veranderingen en eerste indrukken gaven mij koorts en een flinke buikgriep. Heb 2 dagen ziek thuis op bed gelegen en op die dag 2 ook antibiotica gehaald, waarna het weer beter ging en ik er redelijk snel weer bovenop was gelukkig.

Ben ook weer teruggeweest in Vicos! Waar ik in januari 3 onvergetelijke dagen had doorgebracht zonder elektriciteit en warm water en waar Pablo, de partner/collega van Guido woont en waar zij donaties vanuit Nederland gingen doneren aan de Vicosinos in de vorm van voetballen en schriften/potloden voor de schooltjes..! Leuk om te zien : ) Daarna mochten we eten bij Pablo, zijn vrouw Lucy en hun kinderen: wát een lieve meisjes en he-le-maal gek op Guido : ) Je zou ze zo stuk voor stuk meenemen naar huis..! We hebben nog met zn 4tjes een ritje op de motor gemaakt en dat vonden ze natuurlijk geweldig! Net als wij : )

Voor het weekend erop werd er aan Guido gevraagd of hij gringo’s (zoals buitenlanders hier genoemd worden) kon vinden voor een promofilmpje over duurzaam toerisme in de regio Ancash van het ministerie van toerisme..! Nou, 1 was er zo gevonden! Ik mocht vrij van werk die vrijdag en ben zo 2 dagen met cameraploeg naar Vicos en Humacchuco en de Llanganuco-meren teruggeweest (net als in januari), maar dan nu om de toerist te spelen en geïnterviewd te worden..! :D Dag 1 was ik samen met Mery (werkneemster van Guido, wel Peruaanse, maar kan goed door voor toerist en onwijs leuke meid) en werden we bij Pablo thuis in Vicos gefilmd; Pablo gaf ons een rondleiding en er werd gegeten, muziek gemaakt en gedanst! Met Daisy, het jongste dochtertje van Pablo, die me had herinnerd van de week ervoor, vet lief : ) Erna vertrokken we richting een plek waarvan ik de naam telkens vergeet, vanwaar veel lamatrektochten beginnen, dus ik heb eindelijk lama’s gezien! Moesten we doen alsof we met de lama’s terugkwamen van een tocht ;)
Dag 2 was met Dirk (ook Nederlands, gezellig en de stroofwafelmaker!) en Adrien (Franse vrijwilliger bij Guido), op naar de Llanganuco-meren! Doen alsof we daar foto’s aan het maken waren en in Humacchuco mochten we meehelpen op het land, dat was leuk! Onwijs leuke ervaring al met al! Als ik de link van het filmpje ontvang, probeer ik die bij het volgende blog te plaatsen..!

Die zondag was een grote dag voor RESPONS (zo heet dus het bedrijf van Guido): de open dag vanwege het 2-jarige bestaan! Er waren allemaal mensen uitgenodigd, de campesinos uit de gemeenschappen waar RESPONS mee samenwerkt (Vicos en Humacchuco dus) waren erbij voor de muziek en de Pacchamanca (heerlijk lokaal eten!) en ze waren op hun best gekleed! Iedereen kon meedoen aan een quiz en er werd de hele dag gekletst, gedanst en gegeten! Iedereen zo samen, precies de filosofie van RESPONS; het was een geweldig leuke en geslaagde dag voor hen..! Erna uitgeblust bij het leuke Cafe Andino op de bank (onze 2de huiskamer na Kristof : ) ), heerlijke hangavond..!
Afgelopen week mochten we nog op het huisje van vrienden van ons passen..! Lot en Laurens, een Belgisch koppel werkt hier voor een jaar in Huaraz en hebben dus ook een echt huisje! En wat ik nog niet had verteld, we hebben samen met hen een katje! :D Pélu is zijn naam, wat zoveel betekend als haarbal, haha. Maar wat een beestje is het toch, geweldig! Jong, dus nog superspeels, dus het was zeker geen ramp om dag in, dag uit bij Pélu te zijn, want ik mocht die dagen daar thuis werken, want internet..! En wat Laurens al voorspeld had, gebeurde ook: Pélu ging bij mij in m’n nek liggen, vet lief! Prachtig huisje ook : ) Afgelopen week was ook Guido’s partner Alejandro hier in Huaraz en dus ontbeten we elke ochtend samen op het dakterras in de zon : ) Wat overigens ook bij Guido thuis kan : )
Afgelopen vrijdag was het ook nog Guido zijn verjaardag! Ik die dag ervoor met zelfgemaakte vlaggetjes het dakterras versierd en zouden we een verjaardagsontbijt doen met Lot en Laurens, die die vrijdagochtend weer terugkwamen. Maar eerst donderdagavond nog gingen we met het RESPONS-team uiteten (ik mocht ook mee : )) naar de Thai en lekker dat het was! En vooral ook gezellig! We hebben het feestje doorgezet in de Trece Buhos, leuke bar hier (in januari ook geweest!) tot sowieso 12u, om Guido zijn verjaardag in te kunnen luiden! De pisco sours hebben hun werk alleen wel erg goed gedaan en dus werd het snel laat en had iedereen de volgende ochtend een flinke kater..! ;)
Het verjaardagsontbijt viel gelukkig net niet in de soep en ’s avonds zijn er veel mensen voor Guido komen opdraven om bij Kristof met zn allen te gaan eten : )

Maar natuurlijk ben ik hier niet alleen om van Guido, de omgeving en de bergen te genieten, er moet ook gewerkt en afgestudeerd worden! ;)
Ik werk bij een consultancybureau dat in opdracht van de gemeente Independencia (ligt naast Huaraz) een projectvoorstel aan het opzetten is. De gemeente wil graag het toeristenaantal in haar district verhogen en daarvoor zijn er verschillende projectgroepen de opdracht aangegaan. ‘Mijn’ consultancybureau heeft erg goed haar best gedaan en heeft de opdracht binnen gesleept. Ik help ze met een deel van het project: ik heb inmiddels de markt beschreven (welke soorten toeristen komen hier naartoe) en welke toeristische trekpleisters er in de buurt en vooral in het district te vinden zijn. Omdat deze in het district mijn werkveld zijn, ben ik al een paar keer mee geweest om de omgeving en die plekken te mogen leren kennen: interessant, leuk en vooral mooi!!
Vanaf nu ga ik me bezighouden met het maken van enquêtes die ik ga houden onder de toeristen die komen op 3 van de belangrijkste toeristische plekken van het district. Uitzoeken wat de toeristen er van vinden en vooral, wat ze er missen. Naar aanleiding van de resultaten van de enquêtes zal ik adviezen uitbrengen voor het project. Ik zal dit hoogseizoen dus veel in de bergen te vinden zijn om voldoende enquêtes af te kunnen nemen, dus dat is geen straf at all!
Mijn collega’s zijn mijn baas Alejandro, Rocio en Alex. Kan goed met ze opschieten, ook omdat ze het leuk vinden om mij meer Spaans te leren en ze zijn gewoon aardig, spraakzaam en ook grappig : ) Jammer is dat ik ze niet zoveel zie. ’s Ochtends zie ik ze nog wel eens op kantoor, maar al gauw hebben ze belangrijke meetings (Alej en Alex dan, Rocio is nog studente en is er dus niet zoveel) op de Municipalidad (de gemeente) en zou ik vaak alleen in dat koude, donkere hok zitten (het is niet zo’n fijn kantoor helaas). Gelukkig zijn ze ontzettend vriendelijk en flexibel en mag ik vervolgens werken waar ik wil! Eigenlijk is mijn kamer in het zelfde huis als het kantoor (het kantoor is eigenlijk de woonkamer) en woon ik samen met mijn collega Alex en zijn broer, maar ondanks dat het een prima kamer is met leuke huisgenoten (alhoewel er geen daglicht en geen warm water is), moet ik zeggen dat mijn kamer meer een walkin closet is en dat ik er niet zoveel ben.. ;)

Naast alle nieuwe indrukken, ervaringen en fijne momenten, ben ik nog steeds bezig met Spaanse lessen en gaan ze aardig goed! Ik volg ze niet meer elke dag, maar nu eens in de week. Ethel is een geweldig leuke en lieve lerares en helpt me enorm! Ik mocht ook op haar school (middelbare) waar ze les geeft, langskomen vanwege hun zoveel jaarlijks bestaan; allemaal optredens van leerlingen met traditionele dansen, prachtig om te zien.
Inmiddels is niet meer Adrien (de Franse vrijwilliger) huisgenoot van Guido, maar Andrea, een Oostenrijkse vrouw die hier weer is teruggekomen en werkt als reisleidster voor Duits-taligen. Ze is onwijs leuk en aardig en samen met Ethel heb ik er hier nu 2 moeders bij : ) Samen waren we bij de school van Ethel aan het kijken naar de dansen en blijft het wonderlijk dat je dan zelf ook een soort attractie bent, als enige 2 blonde dames op een Peruaanse middelbare school : )

Huaraz is een bijzondere stad; heel gewoon aan de ene kant, alles is hier wel te krijgen, maar aan de andere kant is het zo niet-Westers. Zelfs hier lopen de campesinos in hun prachtig gekleurde klederdracht met de koeien en schapen over straat, bouwen ze huizen en repareren ze hier straten met de hand en duiken vooral ’s avonds overal van die eetstalletjes op waar ze heerlijke lokale gerechten voor weinig geld klaarmaken en serveren..! We douchen met een elektrische douche, waarvan de stoppen ook wel eens doorslaan en ook komt het voor dat er helemaal geen water is voor een poosje. Huizen hebben geen verwarming, maar wel bijna allemaal plat dak (en dus dakterras!), waar de zon de hele dag op staan en wat het binnen ‘s avonds toch aangenaam maakt. Er zijn ook onwijs veel (straat)honden, rommel op straat en opengebroken wegen, maar ook mooie kerkjes en leuke lokale fiestas, zoals het feest met de Shakshas paar week terug! Groepen jongeren die dansend en muziekmakend door de stad trekken en dat dagenlang achterelkaar..! Veel lawaai, prachtige gekleurde kleding, overal eetstalletjes, kermis en een leuke sfeer. De mensen zijn hier aardig en ze vragen allemaal waar je vandaan komt. Er is nog veel meer wat deze plek, deze stad zo bijzonder maakt, maar daarover volgende keer vast meer..!

Het volgende tripje staat al wel gepland! Ik ga de jungle in! Er heeft een Amerikaanse familie bij Guido deze trip (de Asháninka Trail) geboekt en hij gaat zelf als reisleider/gids/vertaler mee en ik mocht bijboeken als ik wilde..! Daar hoefde ik niet lang over na te denken! Aankomende zaterdag vertrek ik (Guido donderdag al) naar Lima om daar eerst een zondag door te brengen en eens wat te zien van de hoofdstad van dit land om vervolgens maandag met de familie de jungle ten oosten van Lima in te trekken (vlakbij La Merced) voor 5 dagen..! De vrouw van de familie was erg blij om te horen dat er nog een vrouw meegaat, leuk : ) Ben heel benieuwd!

Tuurlijk is m’n verhaaltje al weer veel te lang, oeps..! Volgende keer meer! Hopelijk daar ook alles goed met jullie, hoor graag hoe het is in Nederland : )

Chaufa! Besitos, abrazos en veel liefs!
Agnes